Wrona siwa

Codziennie  o  świcie  zimą,  nad  miastem,  słyszymy donośne  głosy lecących ptaków. Wśród nich wyróżniają się  -  co  pewien  czas  słyszane - krakania, trochę wyższe  w  tonie  niż licznie występującego w mieście czarnego  ptaka  -  gawrona;  przeplatane  są czasami również  głośnym,  lecz  nosowym  „kułak, kułak”. Gdy przyjrzymy  się  dokładnie  tym  dziwnie  odzywającym istotom,  to  stwierdzimy,  że  nie są czarne tak jak ich  bardzo  często  widziani, również w mieście,  krewniacy  -  gawrony, a od licznie występujących kawek różnią się wyraźnie  rozmiarami ciała ( są zdecydowanie większe) i wydawanymi głosami.  

Opisywanym  ptakiem  - jak łatwo domyślamy się - jest wrona siwa. Ptak ten należy do rodziny krukowatych. Z nim najbardziej spokrewniona jest wrona czarna, która nie  występuje we wschodniej Polsce. Naszej wrony nie można  pomylić  z  gawronem,  bo  nie jest całkowicie czarno  upierzona,  lecz  jest  czarno-siwa;  tylko w głosie  można usłyszeć niewielkie podobieństwo.

Wrona siwa tak   jak   jej   pobratymcy,   jest   ptakiem inteligentnym:  aby  dostać się do szpiku, wzbija się wysoko z kością, rzuca na twarde podłoże i z rozbitej wybiera  zawartość;  a  chcąc wyjąć trzewia ślimaka z muszli, uderza nim o kamień i wówczas wyjmuje smaczny kęs;  umie  nieść  w  dziobie  duże  jajko (robi  mały otworek  i  chwyta  za skorupkę) wie, że myśliwy jest jej  niebezpieczny,  tylko  wtedy gdy ma strzelbę. Te duże możliwości psychiczne ptaka i wspaniały wzrok są mu  szczególnie  przydatne  przy  zdobywaniu pokarmu i zachowaniu życia.

 Żywi  się  drobnymi kręgowcami, larwami owadów, które nieraz zbiera za pługiem; zimą zbliża się do zabudowań, by korzystać z odpadków kuchennych. 

Wrona siwa  zakłada  gniazdo  zawsze wysoko na drzewie. Do budowy  używa  gliny,  chrustu - na zewnątrz, a trawy, łyka,  sierści  -  do  wysłania  środka. Samica znosi około  pięciu  zielonkawych  jaj  gęsto  nakrapianych oliwkowymi  i  ciemniejszymi plamkami. Jaja wysiaduje tylko  samica;  rola  samca  - to pilnowanie rewiru i karmienie samicy. Po 18 dniach pisklęta wyzwalają się ze  skorupek. W okresie lęgowym dorosłe i młode wrony zachowują  się bardzo cicho. Zbliżającego się intruza czy  potencjalnego  wroga odpędza samiec natychmiast, zadając mu silne ciosy mocnym dziobem.  Młode ptaki, po pięciu tygodniach są zdolne do lotu i wówczas  opuszczają  gniazdo;  zaś  płodność nabędą w końcu  drugiego  roku  życia.

 Wrona siwa jest objęta ochroną,  tylko  w  okresie  lęgowym.  Szkoda panowie myśliwi,  że  nie  cały  rok,  kiedy  na taką ochronę zasługuje tak, jak inne zwierzęta, bo i wrona również bierze  udział w utrzymywaniu równowagi dynamicznej w biocenozie.

zwieros@op.pl